Συλλογικό Τραύμα και Αντίσταση: Η Ψυχολογία της Καταπίεσης στη Μετα-Τραμπική Εποχή
Μια εις βάθος φεμινιστική ανάλυση της συλλογικής τραυματοποίησης των γυναικών μετά την επανεκλογή Τραμπ το 2024. Από το φόβο στην οργάνωση: πώς η καταπίεση γεννά νέες μορφές αντίστασης.
Η επιστροφή του Τραμπ στην εξουσία το Νοέμβριο του 2024 σηματοδοτεί κάτι πολύ βαθύτερο από μια απλή πολιτική αλλαγή. Αυτό που παρατηρούμε είναι η συλλογική τραυματοποίηση μιας ολόκληρης γενιάς γυναικών, και ιδιαίτερα των γυναικών από περιθωριοποιημένες κοινότητες.
Η διαφορά μεταξύ του 2016 και του 2024 είναι ποιοτική. Το 2016 υπήρχε φόβος του αγνώστου. Το 2024 υπάρχει τρόμος του γνωστού. Οι γυναίκες δεν φοβούνται πλέον το υποθετικό - έχουν βιώσει την πραγματικότητα μιας προεδρίας Τραμπ και αναγνωρίζουν τα σημάδια του επερχόμενου αυταρχισμού.
Η απόγνωση που εκφράζεται στις διαδικτυακές κοινότητες δεν είναι απλά συναισθηματική υπερβολή. Είναι η φυσική αντίδραση μιας κοινωνικής ομάδας που βλέπει τα θεσμικά εργαλεία της καταπίεσής της να ενισχύονται: το Ανώτατο Δικαστήριο, η Βουλή, η Γερουσία - όλοι οι μηχανισμοί ελέγχου συγκεντρώνονται στα χέρια μιας πατριαρχικής εξουσίας.
Ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η διασταύρωση πολλαπλών ταυτοτήτων καταπίεσης. Οι queer γυναίκες χρώματος βιώνουν έναν τριπλό φόβο: ως γυναίκες, ως μέλη της LGBTQ+ κοινότητας, και ως φυλετικές μειονότητες. Η διατομεακότητα της καταπίεσης δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλέγμα φόβου και ανασφάλειας.
Αυτό που παρατηρούμε είναι ένα κλασικό παράδειγμα του πώς λειτουργεί η πατριαρχική εξουσία: πρώτα αφαιρεί τα θεσμικά εργαλεία προστασίας, μετά τα κοινωνικά δικαιώματα, και τέλος στοχεύει στον πλήρη έλεγχο των γυναικείων σωμάτων και της αναπαραγωγικής αυτονομίας.
Ωστόσο, μέσα από αυτή την κρίση αναδύεται μια νέα μορφή φεμινιστικής αντίστασης. Δεν είναι πια η αφελής αισιοδοξία του 2016. Είναι μια σκληρή, ρεαλιστική αποφασιστικότητα. Οι γυναίκες οργανώνονται, εξοπλίζονται - όχι μόνο με όπλα, αλλά με γνώση, δίκτυα αλληλεγγύης και στρατηγική.
Η κρίση αυτή αποκαλύπτει επίσης τα όρια του φιλελεύθερου φεμινισμού. Δεν αρκεί πια να διεκδικούμε "ίσα δικαιώματα" μέσα στο υπάρχον σύστημα. Χρειαζόμαστε μια ριζική αναδόμηση των κοινωνικών σχέσεων και των δομών εξουσίας.
Το μέλλον είναι αβέβαιο, αλλά ένα είναι σαφές: η συλλογική αφύπνιση των γυναικών δεν μπορεί να αντιστραφεί. Ο φόβος μετατρέπεται σε οργή, και η οργή σε οργάνωση. Όπως έχει δείξει η ιστορία, όταν οι καταπιεσμένες ομάδες φτάνουν στο σημείο μηδέν, η αντίσταση δεν είναι επιλογή - είναι επιβίωση.
