Ιεροί Κανόνες και Σεξουαλική Καταπίεση: Πώς η Θρησκεία Διεκδικεί το Μονοπώλιο στα Κρεβάτια μας

Από την εποχή που οι πρώτοι ιερείς άρχισαν να υπαγορεύουν ποιος μπορεί να κοιμηθεί με ποιον, η θρησκεία έχει εμμονικά διεκδικήσει τον έλεγχο των πιο προσωπικών μας στιγμών. Δεν είναι τυχαίο που κάθε μεγάλη θρησκεία έχει αναγάγει τη σεξουαλική καταστολή σε ύψιστη αρετή - είναι ο απόλυτος τρόπος να ελέγξεις ένα πλήθος: στερώντας του την ίδια την απόλαυση της ύπαρξης.

Η εξίσωση είναι απλή: όσο πιο καταπιεσμένος σεξουαλικά είναι κάποιος, τόσο πιο εύκολα ελέγχεται. Η θρησκευτική εξουσία το γνωρίζει αυτό εδώ και χιλιετίες. Δεν είναι τυχαίο που οι γυναίκες, ως κύριοι φορείς της ανθρώπινης σεξουαλικότητας στο συλλογικό φαντασιακό, έχουν υποστεί το μεγαλύτερο βάρος αυτής της καταπίεσης.

Η "αγνότητα", αυτή η παράδοξη εφεύρεση των θρησκευτικών θεσμών, έχει μετατραπεί σε αλυσίδα στα πόδια κάθε νέας κοπέλας. Από τη στιγμή που θα γεννηθεί, της μαθαίνουν να ντρέπεται για το ίδιο της το σώμα. Να κρύβει, να φοβάται, να απωθεί. Λες και η σεξουαλικότητα είναι κάτι βρώμικο που πρέπει να εξαγνιστεί μέσω της θρησκευτικής τελετουργίας του γάμου.

Το πραγματικά εντυπωσιακό είναι πώς αυτός ο έλεγχος έχει επιβιώσει στη σύγχρονη εποχή. Ακόμα και σήμερα, σε έναν κόσμο όπου η επιστήμη έχει απομυθοποιήσει τα πάντα, η θρησκεία διατηρεί ένα παράδοξο μονοπώλιο στη σεξουαλική ηθική. Οι νέοι μπορεί να απορρίπτουν τα περισσότερα δόγματα, αλλά οι σεξουαλικές ενοχές παραμένουν βαθιά ριζωμένες στην ψυχή τους.

Η πατριαρχία, το πιστό σκυλί της θρησκευτικής εξουσίας, έχει φροντίσει να διαιωνίζει αυτόν τον έλεγχο μέσω της οικογένειας. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για "τιμή" που πρέπει να προστατευτεί, για "υπόληψη" που κινδυνεύει από τη σεξουαλική απελευθέρωση των γυναικών; Λες και η αξία ενός ανθρώπου μετριέται με το τι κάνει στο κρεβάτι του.

Αλλά η αντίσταση μεγαλώνει. Η νέα γενιά αρνείται να δεχτεί αυτόν τον έλεγχο άκριτα. Κάθε φορά που μια γυναίκα διεκδικεί το δικαίωμα στη σεξουαλική της απόλαυση, κάθε φορά που ένα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο απορρίπτει τη θρησκευτική καταδίκη της ταυτότητάς του, το οικοδόμημα του θρησκευτικού ελέγχου ραγίζει λίγο περισσότερο.

Ίσως αυτό είναι που τρομάζει περισσότερο τους θρησκευτικούς θεσμούς: η συνειδητοποίηση ότι χάνουν τον έλεγχο. Γιατί όταν οι άνθρωποι απελευθερωθούν σεξουαλικά, είναι πολύ πιο δύσκολο να ελεγχθούν πνευματικά. Η σεξουαλική απελευθέρωση είναι πάντα ο προάγγελος βαθύτερων κοινωνικών ανατροπών.

Το ερώτημα δεν είναι πια αν θα απελευθερωθούμε από αυτόν τον έλεγχο, αλλά πότε. Η σεξουαλικότητα, αυτή η βασική έκφραση της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν μπορεί να παραμένει αιχμάλωτη θρησκευτικών δογμάτων που εξυπηρετούν μόνο τη διαιώνιση παρωχημένων δομών εξουσίας.

Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι η πραγματική αμαρτία δεν είναι η σεξουαλική απόλαυση, αλλά η καταπίεσή της στο όνομα μιας υποτιθέμενης θεϊκής εντολής.